باروڪ انداز ريناسنس جي مجسمي مان اڀري آيو، جيڪو، ڪلاسيڪل يوناني ۽ رومن مجسمي تي نقش نگاري ڪري، انساني شڪل کي مثالي بڻائي ڇڏيو هو.ان ۾ تبديليءَ جي انداز ۾ تبديلي ڪئي وئي، جڏهن فنڪار پنهنجي ڪم کي هڪ منفرد ۽ ذاتي انداز ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي.آداب کي متعارف ڪرايو مجسمن جو خيال مضبوط تضادن سان.نوجوان ۽ عمر، خوبصورتي ۽ بدصورت، مرد ۽ عورت.Mannerism پڻ figura serpentina متعارف ڪرايو، جيڪو Baroque مجسمي جي هڪ اهم خصوصيت بڻجي ويو.هي هڪ چڙهندڙ سرپل ۾ انگن اکرن يا انگن اکرن جي گروپن جي ترتيب هئي، جنهن ڪم کي روشني ۽ حرڪت ڏني.[6]

مائيڪل اينجلو The Dying Slave (1513-1516) ۽ Genius Victorious (1520-1525) ۾ فگر سرپينٽائن کي متعارف ڪرايو هو، پر انهن ڪمن کي هڪ ئي نقطي کان ڏسڻ لاءِ هو.16هين صديءَ جي آخر ۾ اطالوي مجسمي ساز گيمبولوگنا جو ڪم، دي ريپ آف دي سبين وومين (1581-1583).هڪ نئون عنصر متعارف ڪرايو؛هي ڪم هڪ نه، پر ڪيترن ئي نقطن کان ڏسڻ لاءِ هو، ۽ ان نقطه نظر جي لحاظ کان تبديل ٿي ويو، اهو باروڪ مجسمي ۾ هڪ تمام عام خصوصيت بڻجي ويو.گيمبولوگنا جي ڪم جو باروڪ دور جي ماهرن تي خاص اثر پيو، خاص ڪري برنيني[6]

هڪ ٻيو اهم اثر جيڪو باروڪ انداز ڏانهن وٺي ويو، اهو ڪيٿولڪ چرچ هو، جيڪو پروٽسٽنٽ ازم جي اڀار خلاف جنگ ۾ فني هٿيارن جي ڳولا ڪري رهيو هو.ڪائونسل آف ٽرينٽ (1545-1563) پوپ کي فني تخليق جي رهنمائي ڪرڻ لاءِ وڌيڪ طاقتون ڏنيون، ۽ انسانيت جي نظريي جي سخت ناپسنديدگي جو اظهار ڪيو، جيڪي ريناسنس جي دور ۾ آرٽس جو مرڪز هئا.[7]پال V (1605-1621) جي پونٽيفڪيٽ دوران چرچ سڌارن کي منهن ڏيڻ لاءِ فني نظرين کي ترقي ڪرڻ شروع ڪيو، ۽ انهن کي انجام ڏيڻ لاءِ نون فنڪارن کي ڪم ڪيو.